Ludzie.info

Budda (Siddahartha Gautama)

Według przekazów Siddhartha Gautama (zwany też Siakjamuni) urodził się w roku 563 roku przed naszą erą w książęcej rodzinie Siakjów – ludu żyjącego w północno-wschodnich Indiach, u stóp Himalajów. Przyszedł na świat w Lumbini (obecnie w Nepalu), gdy jego matka Maja znajdowała się w drodze do swych rodziców. Wkrótce potem zmarła, a chłopcem zajęła się jego siostra, Prajapati.

Legenda głosi, że pewien mędrzec przewidział, iż Gautama zostanie albo władcą świata, albo wielkim nauczycielem religii. Ojciec Gautamy, Suddhodhana, próbował odciągnąć syna od religii, roztaczając przed nim uroki rozkosznych ogrodów okalających dom. Młodzieniec poślubił Jasodharę, córkę sąsiedniego wodza, i miał z nią syna imieniem Rahula.

Gdy Siddaharta Gautama liczył około 29 lat, ujrzał cztery znaki, uważane przez buddystów za „posłańców niebios”, które odmieniły jego życie. Te znaki-symbole to: starzec, chory człowiek, kondukt pogrzebowy oraz pogrążony w zadumie wędrowny asceta. Ich przesłania o przemijaniu, cierpieniu, śmierci i możliwości zrozumienia sensu życia sprawiły, że Gautama pozostawił żonę i syna pod opieką rodziny, a sam udał się do lasu w poszukiwaniu prawdy.

Przez sześć lat uczył się od różnych nauczycieli religii sztuki medytacji, ćwiczenia duszy i surowej dyscypliny postu. Wciąż jednak uważał, że wie za mało, że jego wiedza jest niewystarczająca. Uznał, że asceza zanadto osłabiła jego ciało, aby był zdolny do głębszej refleksji. Przerwał więc post, zjadł nieco ryżu, wypił trochę mleka otrzymanego od przygodnego wieśniaka i usiadł pod figowcem (nazwanym później świętym drzewem Bo), aby medytować. Tej nocy doznał oświecenia, zrozumiał prawdę, poznał naturę wszechrzeczy.
Odkrył przyczynę cierpienia, istotę nietrwałości i potrzebę oczyszczenia serca. Stał się Buddą, czyli Oświeconym.

Następne 45 lat swego życia spędził na nauczaniu innych dochodzenia do samopoznania. W pierwszym kazaniu wygłoszonym w Sarnath w pobliżu Benaresu (obecnie Waranasi) wyłożył „cztery szlachetne prawdy” swojej nauki oraz „osiem zasad szlachetnego postępowania” zwanych „ośmioraką ścieżką”. Potem podróżował po Indiach północnych, nauczając i zachęcając do życia, które zapewni całkowity wewnętrzny spokój, czyli nirwanę. Grono uczniów zorganizował w zakony (sangha).

Budda zmarł spokojnie w 80-tym roku życia, prosząc swych uczniów, by po nim nie płakali, by zaufali Dharmie. Zalecał medytację, która uwalnia serce i umysł od chciwości, nienawiści i niewiedzy. W miejscu spalenia zwłok Buddy wzniesiono stupę (typ budowli religijnej). Kryjącą jego prochy.

Przeczytaj również o Matce Teresie z Kalkuty.