Ludzie.info

Maria Konopnicka

Maria Konopnicka (panieńskie nazwisko Wasiłowska) urodziła się w Suwałkach w roku 1842 w zubożałej rodzinie ziemiańskiej. Ojciec jej był obrońcą w ówczesnej Prokuraturze Generalnej. Po śmierci matki, wraz z ojcem i liczną rodziną, przyszła pisarka przenosi się do Kalisza i niedługo po tym, w wieku dwudziestu lat, wychodzi za mąż za Jarosława Konopnickiego, właściciela wsi Bronów pod Łęczycą. Podczas powstania styczniowego Konopnicki, zagrożony aresztowaniem, wyjechał z żoną do Wiednia, skąd powrócili w 1865 roku. Zrujnowana gospodarczo wieś Bronów nie mogła już wyżywić ich rodziny; wydzierżawili dla siebie nieodległy majątek Gusin. Ten właśnie okres staje się początkiem jej pracy pisarskiej. Debiutuje w 1875 roku pojedynczym wierszem na łamach czasopisma "Kaliszanin". Następne lata przynoszą bogaty dorobek literacki Konopnickiej poetyki, prozatorki, publicystyki. Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych pisarka wyjeżdża na długie lata za granicę. Powodem stały się: konieczność leczenia jednej z córek (Konopnicka miała sześcioro dzieci) i szykany ze strony władz carskich. Zagraniczny okres Konopnickiej naznaczony był ogromnymi trudnościami materialnymi i przypominał raczej tułaczkę. Poznała Europę dogłębnie: i tę bogatą i tę biedną. Dała temu wyraz w swojej późniejszej twórczości, choćby w noweli "Miłosierdzie gminy". W czasie tych lat podróżowania cały czas utrzymywała kontakt z krajem, nadsyłając swe utwory i publicystyczne korespondencje do wielu polskich czasopism. Niespokojna i naznaczona wieloma trudnościami wędrówka kończy się w roku 1902, kiedy to, dla uczczenia dwudziestopięciolecia pracy twórczej, ofiarowano pisarce w darze narodowy dom z ogrodem w Żarnowcu, niedaleko Krosna. Rozpoczyna się kilka spokojnych i bardzo wydajnych literacko lat w życiu Konopnickiej. Wystarczy wymienić nowe zbiory poezji: "Poezje" seria IV (1896), "Italia" (1901), "Nowe pieśni" (1905). Dała się poznać jako tłumaczka arcydzieł literatury obcej, m.in. Rostanda, Hauptmanna, poezji Ady Negri. Zajęła się także krytyką literacką, oceniając dorobek m.in. Prusa, Sienkiewicza, Dygasińskiego, J.I. Kraszewskiego.

Konopnicka oprócz swojej "dorosłej" twórczości stworzyła nowy rozdział w polskiej literaturze dla dzieci, wzbogacając dominujący wcześniej dydaktyczny jej aspekt o walor autentycznej poezji i wartości artystyczne. Poszerzyła także świat przedstawiony dotąd w literaturze dla dzieci o nienatrętnie przedstawiony patriotyzm, piękno przyrody, historyczne tradycje. Odwołać się tu można do takich utworów, jak Podróż na bocianie, O Janku wędrowniczku, Na jagody oraz inne wiersze dla dzieci.

W 1909 roku Maria Konopnicka dla podratowania zdrowia, po raz ostatni wyjeżdża za granicę. Po powrocie z Włoch udaje się do sanatorium we Lwowie, gdzie zmarła 8 października 1910 roku. Grobowiec poetki znajduje się na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.