Ludzie.info

Jan Paweł II

Niewielu jest Polaków, żyjących dawniej lub obecnie, tak dobrze rozpoznawanych na całym świecie, tak podziwianych. Jan Paweł II, jedyny dotychczas papież polskiej narodowości, wsławił się swoją bezinteresowną dobrocią, szerokimi działaniami ekumenicznymi oraz wyjątkowym, telepatycznym niekiedy kontaktem z ludźmi. Pod tym względem był niecodzienną osobowością, człowiekiem uwielbianym wręcz w każdej szerokości geograficznej, bez względu na wyznawaną religię czy panujący system polityczny. Świat do dzisiaj podziwia jego twórczość poetycką oraz dramaturgiczną, myśl filozoficzną, zdolności językowe (podobno potrafił posługiwać się dziesięcioma jezykami) oraz nietuzinkowe spojrzenie na miejsce religii w życiu człowieka.

Narodziny i dzieciństwo

Znany chyba w każdym zakątku Ziemi Papież - Polak urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach jako drugi syn Karola i Emilii Wojtyłów. Imię swoje otrzymał po tacie, chociaż istnieje wersja, że dano mu je na cześć ostatniego cesarza Austrii, Karola I Habsburga. Cała rodzina Karola żyła skromnie z pensji ojca, wojskowego urzędnika. Mimo to dzieci dobrze się uczyły oraz interesowały się sportem, regularnie uczestniczyły też w życiu religijnym. Niestety dzieciństwo Karola Wojtyły, nazywanego Lolkiem, naznaczone było śmiercią najbliższych. Najpierw zmarła jego mama, kilka lat później starszy brat. Były to trudne doświadczenia dla dorastającego chłopca, które jednak zbliżyły go do życia w jego aspekcie duchowym.

Studia, kapłaństwo i twórczość Karola Wojtyły

Był aktywnym ministrantem w okresie dzieciństwa i młodości; w 1946 otrzymał święcenia kapłańskie. Ponieważ cechowała go wybitna osobowość oraz prawdziwe zaangażowanie w życie Kościoła, już dwa tygodnie później wyjechał do Rzymu, by tam kontynuować studia na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum (dzisiejsza nazwa tej uczelni to Papieski Uniwersytet Świętego Tomasza z Akwinu (Angelicum) ). Po ukończeniu studiów został skierowany do pracy w charakterze wikariusza i katechety w parafii w Niegowici (parafia archidiecezji krakowskiej). Od 1958 roku sprawował funkcję biskupa tytularnego Ombrii oraz biskupa pomocniczego w Krakowie. Doceniano jego pracę; w 1964 roku został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim, zaś trzy lata później - kardynałem. Dzięki swojej działalności pisarskiej, duszpasterskiej oraz filozoficznej znany był dobrze daleko poza granicami Polski. W 1976 roku ówczesny papież, Paweł IV zaprosił Karola Wojtyłę do Watykanu, by tam poprowadził rekolekcje wielkopostne. W 1978 roku, po śmierci papieża Jana Pawła I, na zwołanym konklawe, kardynał z Polski, Karol Wojtyła, został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Poparła go zdecydowana większość kardynałów biorących udział w tym specjalnym głosowaniu. Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski oraz pierwszym po prawie pięciuset latach papieżem narodowości innej niż włoska.

Papież Jan Paweł II

To, co Jana Pawła II uczyniło tak sławnym i kochanym, były liczne pielgrzymki do krajów całego świata. Odbywał je przez okres całego pontyfikatu, także w podeszłym wieku, gdy jego stan zdrowia nie był już dobry. Z tej przyczyny nazywany jest do dzisiaj ,,papieżem - pielgrzymem”, bowiem jego podróże były czymś dotychczas wśród papieży niespotykanym. Jan Paweł II był pierwszym, który zdecydował się wyjść – dosłownie - do ludzi, zmierzyć z ich problemami i wysłuchać. Nietypowym było to, że poświęcał czas ,,zwykłym śmiertelnikom”, niektórych odwiedzał w ich domach, udzielał spowiedzi. Dzisiaj wiele takich spotkań uważanych jest za dowody jego świętości, bowiem ci, którzy doświadczyli bliskiej obecności Jana Pawła II w swoim życiu, często twierdzą, że udało im się wyjść z choroby lub rozwiązać inne trudne problemy. Poza znaczeniem osobistym, indywidualnym, podróże Jana Pawła II przyczyniały się do zmiany nastrojów społecznych a w konsekwencji do zmiany ustrojów politycznych, co miało miejsce chociażby w Polsce, gdzie papież cieszył się ekstremalną wręcz popularnością. W czasie PRL-u władze z przerażeniem patrzyły, jak nieprzeliczone tłumy przybywają na spotkanie z osobą duchowną, bowiem było to istotne zagrożenie dla politycznego systemu, który ostatecznie upadł. Dziś wielu jest przekonanych, że wizyty Jana Pawła II wywarły na ten upadek znaczący wpływ, podnosiły bowiem w narodzie wiarę w siebie, co kłóciło się z represyjnymi działaniami władzy. Wiara ta okazała się po prostu od niej silniejsza.

Pielgrzymki Jana Pawła II miały również ogromne znaczenie ekumeniczne. W 1979 doszło do precedensu - najważniejsza osoba Kościoła Katolickiego spotkała się w Turcji z patriarchą Cerkwii Prawosławnej. Było to spotkanie pokojowe i dające ogromną nadzieję na pojednanie skłóconych niekiedy wyznawców katolicyzmu i prawosławia.

Zamachy na życie Jana Pawła II

Jak wszyscy ludzie budzący ogromne emocje, tak i papież Polak miał zarówno swoich zwolenników, jak i przeciwników. 13 maja 1981 roku na placu świętego Piotra w Rzymie doszło do pierwszego zamachu na życie Jana Pawła II, po którym z trudem uratowano mu życie dzięki natychmiastowej wielogodzinnej operacji. Zamachowcem okazał się Turek, Mehmet Ali Agca, działający na zlecenie komunistycznych władz. Dokładnie rok później Jan Paweł II zdecydował się pojechać do Fatimy podziękować Matce Boskiej za uratowanie go od śmierci. Tam doszło do drugiego zamachu - tym razem z użyciem bagnetu. Na szczęście papież nie odniósł poważnych obrażeń. Niedoszłym mordercą był Juan María Fernández y Krohn, niestabilny psychicznie ksiądz, który ostatecznie zrezygnował z funkcji kapłańskiej.

Dalszy ciąg pontyfikatu

Mimo sprawowanej funkcji, papież Jan Paweł II prowadził aktywny, by nie rzec wyczerpujący tryb życia. Jego bogata twórczość, nieprzerwana praca intelektualna musiała być pogodzona z pełnionymi funkcjami duszpasterskimi. Liczne podróże, mimo iż w komfortowych warunkach, także miały niebagatelny wpływ na stan zdrowia tego wybitnego, niestrudzonego człowieka. Zamach na jego życie w 1981 roku nigdy nie pozwolił mu wrócić do pełni sił fizycznych. Operacje, jakie przechodził w latach dziewięćdziesiątych oraz postępująca choroba Parkinsona sprawiły, że od 2003 papież nie mógł już udzielać publicznych audiencji w pozycji stojącej i musiał siedzieć w trakcie spotkań z wiernymi. Mimo to niemal do samego końca życia z nich nie zrezygnował.

Choroba i śmierć

Dopiero w lutym 2005 roku, na 2 miesiące przed śmiercią Jana Pawła II, ze względu na nagłe i bardzo poważne pogorszenie jego zdrowia, musiał on zrezygnować z publicznych wystąpień. 2 kwietnia 2005 był już w stanie śpiączki - przyczyniły się do niej infekcje oraz osłabienie chorobą Parkinsona. Wieczorem, o godzinie 21.37 Jan Paweł II odszedł. W ostatnich chwilach życia towarzyszyły mu tłumy wiernych, zgromadzonych na placu świętego Piotra w Rzymie.

Śmierć wybitnego papieża, uwielbianego na całym świecie skłoniła wielu do refleksji na temat funkcji duchowości we współczesnych czasach a nawet do nawrócenia. Podniosły się głosy, że Jan Paweł II powinien zostać uznanym za świętego, jednak proces kanonizacyjny wciąż jest w toku (uroczystość jego zwieńczenia zaplanowana jest na kwiecień 2014 roku). Jan Paweł II postrzegany jest jako prawdziwy fenomen i niewielu wierzy, że jakiemukolwiek zwierzchnikowi kościoła uda się w pełni kontynuować jego dzieła, tak ekumeniczne jak i inne, mające na celu zbliżenie ludzi do życia duchowego.