Ludzie.info

Spis ludzi świętych

Św. Seweryn

Św. Seweryn (ok. 410-482) był Rzymianinem. Wiele lat spędził jako pustelnik na Wschodzie. W najtrudniejszych dla Cesarstwa czasach, gdy zalały je hordy Germanów, Hunów i innych barbarzyńców, św. Seweryn zdecydował się poświęcić misji wśród chrześcijan na opanowanlym przez Germanów terytorium prowincji Noricum (obecna Austria). Tam pozostał przez 30 lat, a dzięki szacunkowi, jakim się cieszył także wśród barbarzyńców, wiele potrafił dla mieszkańców prowincji uczynić. Kiedy po śmierci świętego i upadku w 476 r. Cesarsrwa Zachodniorzymskiego ludność chrześcijańska opuszczała Noricum, jego relikwie przeniesiono do Frattamaggiore pod Neapolem. Jest św. Seweryn głównym patronem Austrii.

Św. Grzegorz z Nissy

Św. Gerzegorz z Nissy (ok. 385 - ok. 395) był, co z rzadka się zdarza, synem świętych rodziców (św. Bazylego i św. Emelii). Był tez bratem innego św. Bazylego. Pochodził z Kapadocji (w dzislejszej Turcji), kraju należącego wówczas do Cesarstwa Rzymskiego i posiadającego liczną chrześcijańską ludnosc. Został biskupem Nissy (Nyssy) w Małej Azji. Wsławił się jako teolog, pisarz ipoeta. Odegrał wybitna rolę w walce Kościoła z ariańską herezją.

Św. Wincenty Pallotti

Św. Wincenty Pallotti (1795-1850) pochodził z Rzymu z pobożnej, kupieckiej rodziny. Ukończył studia w rzymskim uniwersytecie ,,La Sapienza" i został księdzem. Przez szereg lat wykładał w macierzystej uczelni, pracował w seminarium duchownym, był nawet kapelanem wojskowym. Przypadło mu życ w burzliwych czasach wojen i rewolucji, ofensywy liberalizmu wówczas wrogiego Kośoioiowi. Dla nadania katolicyzmowi nowego impetu wystąpił św. Wincenty z ideą apostolatu katolickiego. Ucieleśnił ją zakładając męski i żeński zakony palotyńskie. W 1963 r. został kanonizowany.

Św. Błażej

Św. Błażej (zm. ok. 815) poohodził z Cezarei (dziś Kaisariye), stolicy rzymskiej wówczas i silnie schrystianizowanej Kapadocji (dzisiejsza wschodnia część Turcji). Był lekarzem, potem jednak zdecydował się oddalić w górskie bezludzie i tam, w jaskini, wieść ascetyczne życie. Znany ze świętości, wybrany został biskupem Sebasty (obecnie Sivas). W tym czasie panujący we wschodniej części Cesarstwa Rzymskiego cesarz Licyniusz (308 - 324), choć wraz z panującym na Zachodzie Konstantynem I podpisał edykt mediolański dotyczący tolerancji religijnej, wszczął nową falę prześladowań chrześcijan Św, Błażej ukrywał się w górach, został wydany i po okrutnych torturach ścięty. Znany był jako uzdrowiciel i do dziś jest patronem od chorób gardła.

Św. Aleksy

Św. Aleksy i inni założyziere zakonu serwitów NMP. W średniowiecznych Włoszech nie ustawały zamieszki i wewnętrzne wojny. Szczególnie obfitował w nie wiek XIII. Była to epoka wielkiej pobożności i rozkwitu Kościoła, a równocześnie politycznego chaosu. We Florencji przez setki lat walczyły pomiędzy sobą wrogie partie gwelfów (zwolenników papieża) i gibellinów (związanych z niemieckimi władcami, noszącymi w latach 962-1806 tytuł cesarzy rzymskich). Walka była okrutna i bezwzględna. Dla pokuty za popełnione podczas niej przez Florentyńczyków zbrodnie siedmiu młodych Florentyńczyków (Bonflio Monaldi, Manetto dell'Antela, Buonagiunta Manetti, Amadio degli Amidei, Uguccione degli Uguccioni, Sostegno degli Sostegni i Alessio Falconieri) zamieszkało w okolicznych pieczarach i założyło zakon serwitów NMP. Cała siódemka została kanonizowana w XVIII wieku.

Św. Cezary

Św. Cezary (330-369) pochodził z Nazjanzu w Małej Azji, był synem Grzegorza z Nazjanzu, miejscowego biskupa (celibat podówczas jeszcze nie obowiązywał) i św. Nony, bratem innegg św. Grzegorza, doktora Kościoła i św. Gorgonii. Studiował w egipskiej Aleksandrii, podówczas najslynniejszym dzięki swej bibliotece centrum naukowym. Był nadwornym lekarzem w ówczesnej stolicy Cesarstwa Rzymskiego - Konstantynopolu. Ochrzcił się dopiero w dojrzałym wieku a potem działał jako kwestor (namiestnik) jednej z małoazjatyckich prowincji - Bifynii, gdzie umarł, zapisawszy całe swe mienie ubogim.

Św. Teofil

Św. Teofil (II w.) był w ostatnich latach ll wieku biskupem Cezerei - wybodowanego przez Rzymian miasta, które - zamiast zburzonej w 70 roku Jerozolimy - pełniło funkcję stolicy Rzymskiej Palestyny. Był, jak świadczą wspominający go pisarze starochrześcijańscy (św. Hieronim i Euzebiusz z Cezarei) człowiekiem o wielkim autorytecie cieszącym się opinią świętości. Niewiele poza tymi informacjami ocalało przekazów dotyczących tego świętego, darzonego przez stulecia wielką czcią.

Św. Franciszka

Św. Franciszka (1384-1440) pochodziła z możnej rzymskiej rodziny Bussisów. Młoda Francesca (Franciszka) wydana została za Lorenzo di Ponziani. Była dobrą żoną i matką, opiekowała się ubogimi, wspierała materialnie kościoły rzymskie. Podczas epidemii opiekowała się troskliwie chorymi. Złożyła potem wraz z mężem śluby czystości i założyła stowarzyszenie kształcące cnoty religijne wsród rzymskich dam. Kanonizowana została w 1609 roku.

Św. Cyryl

Św. Cyryl (ok. 315-386) zwany Jerozolimskim jest doktorem Kościoła. Pochodził z Jerozolimy, należącej wówczas do rzymskiego imperium. Był zakonnikiem, potem kapłanem, wreszcie w roku 348 wybrany zostal patriarchą Jerozolimy. Była to (obok tronu papieskiego i patriarchatów w Konstantynopolu, Aleksandrii i Antiochii) najwyższa godność w ówczesnym Kościele. Przypadł jego patriarchat na trudne czasy walki z arianizmem, wspieranym przez niektórych cesarzy rzymskich (zwłaszcza Konstancjusza II, 337-361). Św. Cyryl, przedstawiciel ortodoksyjnego nurtu w Kościele został przez cesarza skazany na banicje i przez szereg lat przebywał poza swą metropolią. Został powtórnie wygnany przez kolejnego arianina na tronie cesarskim - Walensa w 378 roku. Św. Cyryl zasłynął jako inicjator systematycznego nauczania religii (katechezy).

Św. Turybiusz

Św. Turybiusz, czyli Turibio Alfonso de Mongrovejo (1531-1606) pochodził ze średniej szlachty hiszpańskiej. Imię Turibio, u nas nie znane, spotyka się tylko na Półwyspie Iberyjskim i w Ameryce Łacińskiej. Święty studiował na najlepszych hiszpańskich i portugalskich uniwersytetach. Był inkwizytorem w Grenadzie, a w 1578 roku został arcybiskupem Limy. Peru, należące wówczas do Hiszpanii, podbite zostało zaledwie parę dziesiątków lat wcześniej. Cały interior kraju zajmowały słabo jeszcze schrystianizowane i nie zawsze chętne religii zdobywców plemiona indiańskie, do lat trzydziestych XVI w. zjednoczone w potężnym imperium Inków. Dla rozwoju Kościoła i chrystianizacji w Peru i całej Ameryki Łacińskiej położył św. Turybiusz ogromne zasługi dzięki talentowi organizacyjnemu i osobistemu przykładowi. Jest patronem Peru i Limy.

Św. Bertold

Św. Bertold (XIII w.) był Lombardczykiem. W owym czasie germańskie imiona (imię to było szeroko rozpowszechnione w średniowiecznych Niemczech) spotykało się często także w innych krajach zachodnioeuropejskich. We Włoszech był to ślad po podboju przez germańskich Longcbardów dokonanym w VI wieku. Ok. 1230 roku został wybrany św. Bertold generałem zakonu karmelitów w jego siedzibie, która mieściła się wówczas jeszcze na górze Karmel, koło Akkí, ówczesnej stolicy Królestwa Jerozolimskiego. Państwo to, założone w 1099 roku przez krzyżowców, stanowiło wysepkę w morzu islamu. W 1291 r. zostało ostatecznie zniszczone przez muzułmanów. Karmelici (św. Bertold nie dożył tego) zostali wówczas wymordowani przez zdobywców.

Św. Jan Baptysta

Św. Jan Baptysta (Chrzciciel) de la Salle (1651-1719). Urodzony w Reims św. Jan Baptysta de la Salle po ukończeniu studiów był proboszczem i oddał się bez reszty pracy z bezdomnymi dziećmi zakładając dla nich internaty i dziesiątki szkół. Założył niebawem zakon braci szkół chrześcijańskich. Działalność ta w czasach, w których nędza była powszechna i mało kto się nią przejmował, pozwoliła na godziwe życie i wychowanie tysięcy młodych ludzi. Zakładał także nauczycielskie seminaria, był pionierem zniesienia kary chłosty w szkołach. Kanonizowany zostal w 1900 roku, a potem ogłoszony patronem nauczycieli katolickich.

Św. Hermenegild

Św. Hermenegild (zm. 585) był synem Leowigilda, króla Wizygotów, panującego nad całą ówczesną Hiszpanią, i katolickiej frankońskiej księżniczkl Richildy. Wizygoci pojawili się w V w. na Półwyspie lberyjsklm i stworzyli silne państwo, istniejące przez trzy stulecia. Byli oni Germanami i przyjęli arianizm. Zapewne pod wpływem matki następca tronu, św. Hermenegild, przeszedł na katolicyzm. Wywołało to ostry konflikt z ojcem i z bratem, Rekkaredem. Hermenegild wystąpił przeciw ojcu, został pokonany i wygnany, a pg drugiej próbie przejęcia władzy uwięziony i stracony po daremnych próbach skłonienia go do przejścia na arianizm. Dopiero w Vll w. Wizigoci stali się definitywnie katolikami. Od nich wywodzili się władcy drobnych królestw hiszpańskich, którzy w Vlll wieku przeciwstawili się arabskim najeźdźcom, a po prawie 800 latach walk wyzwolili i zjednoczyli całą Hiszpanię.

Św. Konrad

Św. Konrad (Johann Birndorter) (1818-1894) poohodził z chłopsklei rodziny w Bawarii, Byl bratem zakonnym w klasztorze kapucynów w Altotting. Był człowiekiem niesłychanej pokory i wielkiej pobożności. Posiadał talenty prorocze i niezwykłe umiejetnosci kontaktu z drugim człowiekiem. Ten prosty zakonnik dostąpił dzięki swym cnotom kanonizacji w 1934 roku.

Św. Pius

Św. Pius V (Michele Ghislieri, 1504-1572), papież w latach 1566-1572, urodził się w północnej części Włoch w bardzo biednej rodzinie. Był pasterzem, potem został dominikaninem .Jego działalność w charakterze inkwizytora przypadła na niezwykle trudne dla kościoła czasy protestantyzmu i naporu Turków. Kościół podjął w poł. XVI w. na soborze trydenckrm dzieło odnowy i rozpoczął ofensywę nazwaną kontrreformacją. W 1556 r. św. Pius został biskupem, rok później kardynałem, potem naczelnym inkwizytorem. Łagodność, z jaką traktował podejrzanych o herezję kardynałów, spowodowała usunięcie go ze stanowiska. W 1566 r. wybrany został papieżem. Wprowadził nie znany dotąd ład i dyscyplinę, ogłosił "Katechizm Rzymski”, przeciwstawił się nadużyciom hiszpanskrej inwizycji. Największym jego dziełem było stworzenie chrześcijańskiej koalicji, która zniszczyła pod Lepanto (1571) ogromną turecką flotę, hamując groźną dla całej Europy ekspansję Turków.

Św. Atanazy Wielki

św. Atanazy Wielki (295/8-373) był przez 45 iat biskupem Aleksandrii należącej wówczas do państwa rzymskiego i posiadającej ludność w znacznej części chrześcijańską. Urodził się w greckiej rodzinie osiadłej w tym mieście. Był bliskim współpracownikiem biskupa, św. Aleksandra, a potem jego następcą. Był św. Atanazy wielkim przeciwnikiem ariańskiej herezji, co powodowało liczne konflikty z władzą świecką. Sprzyjający zwykle w owym czasie arianom cesarze aż pięciokrotnie usuwali niewygodnego im biskupa, który wędrował na wygnanie albo ukrywał się latami na pustyni. Św Atanazy jest doktorem Kościoła, ogromnie się przyczynił do rozwinięcia i oczyszczenia jego doktryny.

Św. Pankracy

Św. Pankracy (III-IV w.) to pierwszy z „trzech zimnych świętych”. Pochodził prawdopodobnie z Frygii w Małej Azji. Potem zamieszkał w Rzymie, gdzie - zapewne w czasach prześladowań za cesarza Dioklecjana - poniósł męczeńską śmierć, rzucony na pożarcie dzikim besfiom. Był niedyś patronem niewinnie oskarżonych. Istnieje też przekaz, mało prawdopodobny, jakoby święty był adoptowanym synem samego cesarza Dioklecjana.

Św. Celestyn

Św. Celestyn V (Pietro del Murrone, ok.1215-1296) urodził się w ubogiej rodzinie chłopskiej w południowych Włoszech. Został zakonnikiem, a potem przeniósł się do górskiej pustelni. Po otrzymaniu święceń kapłańskich założył erem i zakon celestynów oparty na benedyktyńskiej regule. Po latach powrócił z eremu do swej pustelni. W bardzo podeszłym wieku jako człowiek cieszący się opinią świętości wybrany został nieoczekiwanie dla siebie papieżem (1294). Wiek i brak doświadczenia skłoniły go wkrótce do wycofania się z Rzymu do klasztoru na południu Włoch. Po 5 miesiącach Celestyn V dobrowolnie abdykował i powrócił do swej pustelni. Wkrótce został uwięziony na polecenie swego następcy Bonifacego VIII. W 1313 r. św. Celestyn został kanonizowany i cieszy się czcią do dziś. W 1988 r. trumna z jego szczątkami została wykradziona w celu uzyskania okupu. Szczęśliwie udało się ją jednak odzyskać.

Św. Augustyn

Św. Augustyn z Canterbury (zm. 604/5). Pochodził zapewne z Italii. Był opatem rzymskiego klasztoru benedyktynów. W 596 r. został przez papieża Grzegorza I wysłany do Anglii. Kraj ten, podbity przez Rzymian wI w., pozostawał pod panowaniem rzymskim do początku V stulecia. Wtedy, opuszczony przez wojska rzymskie, zajęty został przez kolejne fale germanskich barbarzynców z Półwyspu Jutlandzkiego i północnych Niemiec. Podporządkowali oni sobie chrześcijańską ludność celtycko-rzymskiego pochodzenia, zwaną Brytami. Pod koniec V w. powstały w Anglii pierwsze państewka nazwane anglosaskimi. Władca jednego z nich, Kentu, św. Ethelbert I zdecydował się przyjąć chrzest i poprosił papieża o przysłanie misjonarzy. Jednym z nich był św. Augustyn, pierwszy arcybiskup metropolita Canterbury i prymas Anglii, twórca angielskiego Kościoła.

Św. Karol Lwanga

Św. Karol Lwanga (zm. 1886) był wraz z grupą kanonizowanych z nim wspólnie 21 towarzyszy męczeństwa pierwszym świętym afrykańskim. Pochodził z Ugandy, był synem wodza plemiennego i dworskim dygnitarzem w królestwie Bagandy. Państwo to istniało od paru stuleci i wraz z Toro, Ankole i Bunyoro było jedną z części składowych tego środkowoafrykańskiego kraju. W 1875 r. W Bugandzie pojawili się pierwsi chrześcijańscy misjonarze natrafiając nie tylko na opór części starszyzny plemiennej, ale i na przeciwdziałanie islamu, przyniesíonego na te ziemie wczesniej przez arabskich kupców znad Oceanu Indyjskiego. W latach 1884-6 kabaka (król) Bugandy, Mwanga l rozpętał okrutne prześladowania, których ofiarą padli misjonarze katoliccy i anglikańscy oraz ok. 200 ochrzczonych mieszkańców kraju Św. Karol Lwanga został żywcem spalony, jego towarzysze ponieśli śmierć wśród wymyślnych męczarni. W 1964 r. męczennicy z Ugandy zostali kanonizowani.

Św. Efrem

Św. Efrem (ok. 306-373) pochodził z Mezopotamii, w której w lV wieku chrześcijanie stanowili znaczną część ludności. Urodził się w Nisibis, stolicy rzymskiej części Mezopotamiit wydzielonej w odrębną prowincję. Był diakonem (pomocnikiem) kolejnych miejscowych biskupów. Aktywnie walczył z arianizmem. W 367 r., gdy Nisibis została zdobyta przez Persów, przeniósł się do Edessy. Był kaznodzieją i pisarzem. Został ogłoszony doktorem Kościoła. Był najwybitniejszym spośród ortodoksyjnych teologów piszącygh w języku syryjskim, wówczas powszechnie używanym przez miejscową ludność semicką.

Św. Leon III

Św. Leon III (zm. 816) pochodził z ubohiej rodziny. W roku 795 wybrany został papieżem. W owym czasie na zachodzle Europy powstało nawiązujące do tradycji Cesarstwa Rzymskiego imperium Franków. W 751 r. majordom Pepin założył nową dynastię królów frankońskich, zwaną Karolingami. Jego syn Karol l Wielki (768-814) był najpotężniejszym władcą Europy. Jego państwo rozciągało się od wschodniej części Niemiec po Katalonię. Karol był papieskim sojusznikiem. Leon Ill koronował go na cesarza rzymsklego (800). W ten sposób próbowano odbudować tradycję uniwersalnego, jednoczącego całą chrześcijańską Europę Cesarstwa. Spadkobiercami imperium Karola Wielkiego były Francja i Niemcy, których władcy aż do 1806 r. dzierżyli tytuł cesarzy rzymskich. Św. Leon lll był także wybitnym władcą świeckim, kontrolującym centralną część Italii w ramach stworzonego wcześniej z pomocą Pepina I Państwa Kościelnego.

Św. Wilhelm

Św. Wnheim (ok. 1085-1142) pochodził z Vercelii w Piemoncie. Pielgrzymował jako wędrowny mnich po całej Europie, a potem osiadł w pustełni na górze Montevergine na poiudniu Włoch. Wokół niego zebrali się uczniowie tworząc zakon wilhelminów. Założył po kolei siedem pustelniczych eremów. Kaonizowany został w XVIII wieku. Podobnie jak św. Franciszek z Asyzu posiadał św. WilheIm dar obłaskawiania wilków i innych dzikich zwierząt.

Św. Ireneusz

Św. Ireneusz (zm. 202) pochodził ze Smyrny (dzisiejszy Izmir), znajdującej się w należącej wówczas do Cesarstwa Rzymskiego Małej Azji. Zapewne już jako kapłan podążył do Lugdunium (dzisiejszego Lyonu) i tam osiadł. Napisał znane wówczas w kręgach chrześcijańskich dzieło poświęcone walce z herezjami. Podczas prześladowań zorganizowanych w Lugdunum przez cesarza Septymiusza Sewera (193-211) został, po śmierci swego poprzednika, biskupem tego miasta. Zapewne wkrótce potem poniósł męczeńska śmierć.

Św. Elżbieta

Św. Elżbieta (Izabela) Portugalska (1271-1336) była córką Piotra Ill króla Aragonii (jednegp z państw istniejących w średniowieczu na terenie Hiszpanii). Jej ciotką była św. Elzbieta z Turyngii, znacznie lepiej w Polsce znana. Wydana została za mąż za Denisa (Dionizego) I, króla Portugalii, władcę wybitnego i pracowitego, ale równocześnie nie gardzacego uciechami świata. Dzieki taktowi i mądrości dwukrotnie zażegnywała wojny domowe w kraju. Potrafiła też mediować w konfliktach z sąsiednią Kastylią. Po śmierci męża została tercjarką, pielgrzymowała, oddawała się działalności dobroczynnej, fundowała nowe klasztory. Przed śmiercią, jak było to wowczas w zwyczaju, przywdziala habit zakonny klarysek. Jej grób wkrótce zasłynął cudami.

Św. Andrzej

Św. Andrzej Świerad (Żurawek) (zm. ok. 1030/4) pochodził być może z leżącego w pobliżu Czchowa Tropia, a może wywodził się spod Proszowic, a w Tropiu osiadł jako pusteinik. Ok. 997-8 roku przybył do Nitry leżącej wówczas na Węgrzech, dzisiaj w Słowacji, gdzie osiadł w klasztorze benedyktynów na pobliskiej górze. Żył wsród niezwykłych umartwień zajmując się wycinką lasu w należącej do klasztoru leśnej pusteini. Jest nadal czczony w Tropiu i na Słowacji.

Św. Maria Magdalena

Św. Maria Magdalena (l w.) pochodziła z wioski Magdala w Galilei. Wymieniają ją jako należącą do najbliższego otoczenia Jezusa. Towarzyszyła Jego Męce na krzyżu stojąc obok niego do końca. Ona to wraz z dwiema innymi Mariami przybyła na trzeci dzień po złożeniu Jezusa do grobu, aby namaścic zgodnie ze zwyczajem Jego ciało olejkami, i znalazła grób pusty, a w nim dwoch aniołów. Spotkała potem Jezusa, nie poznajac go początkowo. Utożsamiano ją przez wieki z Marią siostrą Łazarza i z Marią Magdaleną jawnogrzesznicą. Dziś uważa się, że były to odrębne postacie. Jest św. Maria Magdalena nadal jedną z najpopularniejszych świętych.

Bł. Kinga

Błogosławiona Kinga (Kunegunda) (1234-1292) pochodziła z królewskej rodziny węgierskiej, a po matce - z rodu cesarzy bizantyńskich. Była córką Beli IV króla Węgier. Jako małe dziecko wysłana została do Polski sposobiąc się do roli przyszłej żony młodocianego księcia krakowsko-sandomierskiego Bolesława V Wstydliwego (1227-1228 i 1243-1279). Wychowali się wspólnie w Sandomierzu. W 1241 r. Polska została najechana i zniszczona przez Mongołów. Młoda para uciekła przed nimi najpierw na Węgry, potem na Morawy. Po powrocie przebywali na paniańskim zamku bądź w Nowym Korczynie. Jeszcze przed ślubem zobowiązali się zachować do konca życia dziewictwo i czystość. Bł. Kinga była tercjarką. Fundowała kościoły i klasztory, przyczyniła się do rozwoju Sądecczyzny, ktorą administrowała. Gdy Bolesław umarł, osiadła w zbudowanym przez siebie klasztorze klarysek w Starym Sączu, nadając klasztorowi rozległe włości. Jej grób stał się miejscem pielgrzymek, a w 1690 r. została beatyfikowana. W 1715 r. ogłoszona została patronką Polski i Litwy.

Św. Euzebiusz

Święty Euzebiusz (zm. 371) pochodził z Sardynii. Potem zamieszkał w Rzymie i był kapłanem. W połowie IV w. został pierwszym biskupem miasta Vercell w dzisiejszym Piemoncie. Zorganizował swą diecezję znakomicie, założył pierwsze zachodnioeuropejskie klasztory (męski i żeński), wychował wiełu biskupów i świętych. Gdy w sporze z arianami cesarz Konstancjusz II wypowiedział się po stronie herezji, św. Euzebiusz został usunięty i wygnany do Palestyny. Powrócił po 8 latach. Był też teologiem i pisarzem.

Św. Kajetan

Święty Kajetan (1480-1547) pochodził z Vicenzy w północnych Włoszech. Studiował w Padwie, potem był urzędnikiem w kurii rzymskiej, następnie proboszczem i kapłanem w rodzinnym mieście. W owych czasach moralnego rozkładu świecił jako ksiądz przykładem, rozwijał szeroką akcję charytatywną wsród młodzieży, ubogich i chorych. Założył niebawem nowy zakon - teatynów. Zakończył życie w Neapolu, kanonizowany został w 1671 roku.

Św. Roch

Pochodził z Montpellier we Francji. Po śmierci rodziców rozdał ich majątek i pielgrzymował po Europie. We włoskim miasteczku Acquapendente natratił na leżących bez zadnej pomocy zadżumionych. Straszna ta choroba często gościła w średniowiecznej Europie, a w wieku XIV olbrzymia epidemia (1348-1352) zabiła ok. 1/3 ludności kontynentu, powracając potem co kilka lat. Choroby nie umiano leczyć, tylko najodporniejsi uchodzili z życiem, rzadko kto potrafił z niej wyzdrowieć. Święty Roch zajął się nieszczęsnikami i zdobył dzięki temu rozgłos. Miał też dar uzdrawiania. Potratił przezwyciężyć chorobę, którą się też zaraził. Powracając do Francji został w pewnym północnowłoskim miasteczku pojmany pod zarzutem szpiegostwa i zmarł wskutek tortur. Ku jego czci powstawały zajmujące sie pomocą ofiarom zarazy bractwa św. Rocha, nazywano jego imieniem szpitale. Był przez setki lat uważany za patrona chroniącego od epidemii. Czczono go tez w Polsce.

Św. Ludwik

Święty Ludwik IX (1214-1270) był królem Francji w latach 1226-1270. Pochodził z dynastii panującej w tym kraju w latach 987-1848 (z przerwami). Był przodkiem dzisiejszych władców Hiszpanii i Luksemburga i wielu rodów arystokratycznych. Jego matką była św. Blanka Kastylijska. Był jednym z najwybitniejszych władców Francji. Dla ratowania resztek terytorium Ziemi Śwrętej znajdujących się jeszcze w ręku chrześcijańskim Ludwik IX zorganizował krucjatę, która w 1249 roku przypłynęła do Egiptu. Tam jednak armia jego została otoczona, a on sam dostał się do niewoli. Po powrocie do Francji zorganizował nastepną wyprawę krzyżową dobijając tym razem do Tunezji, gdzie zapadł na dżumę, która zdziesiątkowała siły krzyżowcow i zmusiła ich do odwrotu. Dla Francji jego panowanie było okresem pomyślnym. Dokonał wielo reform. Prowadził przykładny tryb życia. Kanonizowany został w 1297 roku.

Bł. Beatrycza

Błogosławiona Beatrycze (ok.1200-1268) urodziła się w walońskiej części dzisiejszej Belgii. Wstąpiła do zakonu cystersek, a potem wraz ze swym ojcem założyła nowy klasztor w Lierse. Od jego nazwy (Matki Bożej z Nazaretu) błogosławiona znana jest jako Beatrycza z Nazaretu. Była mistyczką. Pozostała po niej cenna autobiografia.

Św. Wawrzyniec

Święty Wawrzyniec (Lorenzo) Giustiniani (1381-1455) był Wenecjaninem, pochodzącym z możnej rodziny arystokratycznej. Wstapił do zakonu kanoników regularnych, studiował teologię, został księdzem, potem opatem, wreszcie - generałem zakonu. Wielkie cnoty, jakie reprezentował były żadkością w owym czasie rozkładu moralnego i schizmy w Kościele, w którym w pewnym momencie do tronu papieskiego pretendowało trzech walczących ze sobą papieży. Był święty Wawrzyniec następnie biskupem Castello i arcybiskupem Grado, w końcu patriarchą Wenecji. Pozostawił po sobie liczne dzieła teologiczne. Kanonizowany został w 1690 roku.

Św. Korneliusz

Święty Korneliusz (zm. 253) był rzymskim kapłanem, a po męczenskiej śmierci papieża św. Fabiana w 250 roku wybrany został, jako jego najbliższy współpracownik, papieżem. Przypadł jego pontyfikat na ogromnie trudne czasy. Cesarz Decjusz, niezmordowany prześladowca chrześcijan, zginął w walce z barbarżyńskimi Gotami, pustoszącymi całe Bałkany. O władzę walczyło wielu pretendentow do cesarskiego tronu. Także w Kościele - wraz z antypapieżem Nowacjanem - pojawiła się schizma. Wykazał św. Korneliusz zrozumienie dla tych chrześcijan, którzy pod groźba śmierci wyparli się podczas prześladowań swej wiary, a teraz pragnęli pojednać się z Kościołem. Następna fala prześladowań za cesarza Treboniana Gallusa w 252-3 roku była przyczyną męczeńskiej śmierci kolejnego rzymskiego biskupa.

Bł. Herman Kulawy

Błogosławiony Herman Kulawy (1013 1054) pochodził z hrabiowskiej rodziny niemieckiej i był od urodzenia prawie całkowicie sparaliżowany. Oddany został do klasztoru benedyktynów. Tam - korzystając z doskonałej biblioteki - zdobył wielką wiedzę. Był autorem kroniki, kompozytorem (autorem m.in. „Salve Regina“) matematykiem i astrologiem. Beatyfikowany został w uznaniu wiełkich zasług dla kościoła i dla kultury europejskiej w 1888 roku.

Św. Gabriel Archanioł

Święty Gabriel Archanioł. Czczony jest nie tylko przez chrześcijan, ale i przez Żydów i muzułmanów. Imię to oznacza "Bożego wojownika". W Nowym Testamencie występuje jako zwiastun. On to zwiastował Maryi, że urodzi Syna Bożego, a świętemu Zachariaszowi obiecał narodziny tak oczekiwanego syna, św. Jana Chrzciciela. Według ,,Koranu" miał on Muhammadowi objawić - jako boski pośrednik - jego misję. Jest patronem radia, telewizji i telekomunikacji.

Św. Św. Aniołowie Stróżowie

Św. Św. Aniołowie Stróżowie. Z kultem aniołów wiążą się rzadko u nas spotykane imiona Anioł i Angela oraz (bardziej znane w Polsce) Aniela. Duchową postać aniołów potwierdziły uchwały kilku soborów powszechnych, a ich istnienie jest przedmiotem dogmatu. Wystepują aniołowie zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie, jako posłannicy i słudzy Pana. Istnieją w niezliczonej ilości i w (wymienionej w Starym Testamencie, jak i w listach św. Pawła Apostoła) wielkiej liczbie hierarchicznych stopni. Jako pomocni ludziom są określani mianem ich Aniolów Stróżów. Ich kult rozwinął się w średniowieczu.

Św. Kalikst l

Święty Kalikst l (zm. 222). W rejonie starej Via Appia znajdują się najciekawsze z licznych rzymskich katakumb - zwane katakumbami św. Kaliksta. Są w nich pochowane tysiące chrześcijan z lll-V wieku, w tym liczni męczennicy i 12 papieży. Warto je zwiedzić, bo i przewodnicy - polscy księża - czekają na turystów, a wrażenie wyniesione z katakumb jest niezwykłe. Św. Kalikst l był papieżem w latach 217-222. Zmagał się nie tylko z herezjami, ale i ze schizmą wywołaną wyborem antypapieża św. Hipolita. Zginął w czasie prześladowań za czasów cesarza rzymskiego Aleksandra Sewera (222-235). Wraz z nim poszedl na śmierć strażnik więzienny, ktorego nawrocił.

Bł. Jakub Strzemię

Błogosławiony Jakub Strzemię (zm. 1409) pochodził prawdopodobnie z Ziemi Krakowskiej, był franciszkaninem, gwardianem klasztoru we Lwowie, potem inkwizytorem Rusi. W latach 1391-1409 był katolickim arcybiskupem Halicza. Prowadził pracę misyjną wśród ludności prawosławnej pozyskując dla Kościoła katolickiego rzesze wiernych. Miało to także poważne znaczenie dla umocnienia wpływów polskich na świeżo (w połowie XIV wieku) pozyskanej Rusi Czerwonej. Należał do grona ścisłych współpracowników królowej Jadwigi i Władysława Jagiełły. Był wzorem pobożnosci i miłosierdzia. Beatyfikowany został w 1790 roku.

Św. Dymitr

Świety Dymitr (Demetriusz) z Salonik (zm. 306) jest jednym z największych świętych Kościoła wschodniego, czczonym także przez katolików. Był uważany za jednego z największych męczenników Wschodu. Był wysokim oficerem rzymskim. Gdy odmówił nakazanego swoim żołnierzom przez cesarza Gaieriusza (293-311) złożenia ofiar pogańskim bogom, został okrutnie umęczony. Przy jego grobie dokonało się wiele cudów . Jego bazylika stanowi dziś jedną z największych świętości prawosławia.

Św. Marcin de Porrés

Śwęty Marcin de Porrés (1569-1639) pochodził z Limy. Był Mulatem, nieślubnym synem hiszpanskiego arystokraty. Zmuszony przerwać naukę, został cyrulikiem, a potem wstąpił do klasztoru dominikanów w rodzinnym mieście. Choć pełnił najniższe czynności klasztorne, wkrótce zdobył szacunek dzięki niezwykłej pobożności. Posiadał nawet dar ekstatycznego unoszenia się w powietrze (lewitacji), zdolność przepowiadania, czytania w ludzkich sercach, nawet przebywania równocześnie w dwu miejscach. Był wspaniałym uzdrowicielem i wielkim przyjacielem zwierząt. Kanonizowany został w 1962 roku.

Św. Jozafat Kuncewicz

Święty Jozafat Kuncewicz (ok. 1580-1623) pochodził z prawosławnej, mieszczanskiej rodziny z Włodzimierza Wołyńskiego. Jako praktykant kupiecki w Wilnie związał się z kregami unickimi. W owym czasie zwolennicy unii brzeskiej (grekokatolicy) toczyli zaciętą walkę z popieranym przez wrogą Polsce Moskwę prawosławiem o rzad dusz na wschodnich ziemiach Rzeczypospolitej. Zdecydował się na przejście do szeregow unickich, wstąpił do zakonu bazylianów. Studiował w Akademii Wileńskiej, został unickim kapłanem. Rozwijał aktywną działalność wśród litewskiej szlachty prawosławnej zjednując ją dla unii. Od 1613 r. stał na czele wilenskich bazylianów, a w 1617 r. został unickim arcybiskupem Połock (należącego wówczas do Rzeczypospolitej). Jako arcypasterz dawał wzór surowości obyczajów i miłosierdzia wobec chorych i ubogich. Konflikt z prawosławiem nie ustawał jednak. W 1623 roku w, Witebsku św. Jozafat został barbarzyńsko zamordowany przez tłum podpuszczony przez jego wrogów. Beatyfikowany został w 1642 roku, kanonizowany w 1867.

Św. Gertruda Wielka

Święta Gertruda Wielka (1256 - 1302) pochodziła z Turyngii. Od dziecka przebywała w klastorze benedyktynek w Helfta. Była mistyczką o niezwykłym darze kontemplacji. Nie szczędziła sobie umartwień i pokuty. Posiadała dar przepowiadania i jej prorocze wizje sprawdzały się. Pozostawiła kilka dzieł. Jest patronką Indii Zachodnich.

Św. Katarzyna

Święta Katarzyna (zm. pocz. IV w.) pochodziła z Aleksandrii, stolicy rzymskiego wówczas i w znacznym już stopniu schrystianizowanego Egiptu. Poświęcony jej został do dziś istniejący, słynny prawosławny klasztor w górach w samym centrum pustynnego Półwyspu Synajskiego, znany z biblioteki zawierającej skarby literatury wczesnochrześcijańskiej. Niewiele o niej wiemy poza tym, że była bogatą i wykształconą panną. Według legendy odrzuciła konkury samego cesarza bądź też była jego krewną. Zginęła męczeńską, okrutna śmiercią podczas prześladowań rozpętanych przez cesarza Dioklecjana albo jednego z jego współrządców i następców Galeriusza.

Św. Eligiusz

Święty Eligiusz (588/90-660) pochodził z należącej wówczas do państwa Franków Galii. Był mincerzem (producentem monet), a potem najgłośniejszym złotnikiem w kraju, bardzo bogatym i szanowanym. Doszedł do stanowiska podskarbiego królewskiego. W dojrzałym wieku wstąpił do klasztoru, a niebawem wybrany został biskupem Noyon. Wyróżnił sie gorliwością w dziele nawracania pogańskich Fryzów, a także doskonałym zarządzaniem diecezją. Jest patronem złotników i artystów, kiedyś czczono go jako patrona szpitali i koni, chronić miały modły do niego także od pożaru.

Św. Ambroży

Św. Ambroży (ok. 340-391) był jednym z największych świętych wczesnochrześcijańskich. Był synem rzymskiego namiestnika Germanii, urodził się w Trewirze. Jego starsi bracia, Marcelin i Uraniusz Satyr, tez zostali świętymi, podobnie jak siostra Marcella. Choć pochodził z chrzescijanskiej rodziny, chrzest przyjął dopiero w dojrzałym wieku. Jako dziecko przeniósł się z rodziną do Rzymu. Tam studiował, a potem założył szkołę retoryki. Przez kilka lat mieszkał w Sirmium (w dzisiejszej Serbii), stolicy rzymskiej Pannonii, przez 3 lata był cesarskim namiestnikiem Ligurii-Emilii. Będąc zaledwie katechumenem (przed przyjęciem chrztu) Wybrany został dzięki swej popularności w Mediolanie biskupem tego miasta. Okazał się wspaniałym administratorem diecezji. Wychował licznych przyszłych świętych - rozpoczynających działalność jako jego współpracownicy. Był bezkompromisowym przeciwnikiem arianizmu i pogaństwa. Wywierał ogromny wpływ na panujących wowczas cesarzy. Był wybitnym teologiem,filozofem i poetą. Jest doktorem Kościoła.

Św. Damazy

Święty Damazy (ok. 305-384) pochodził z Hiszpanii, a może z Rzymu. Był synem kapłana (w owym czasie celibat nie obowiązywał). Jego siostra była św. lrena. W latach 363-384 był papieżem. Jego długie rządy obfitowały w trudności. Państwo rzymskie wstrząsane było wojnami wewnętrznymi i najazdami barbarzynców, cesarze nieraz brali stronę arian w ich konflikcie z katolikami. Pojawiały się nowe herezje. W czasach św. Damazego odbył się bardzo ważny sobór powszechnyw Konstantynopolu (381). Papież zlecił też świętemu Hieronimowi stworzenie jednolitego przekładu całego Pisma świętego na łacinę. Na papieskie polecenie dokonano porządkowania katakumb rzymskich i odkryto przy okazji zapomniane już wówczas liczne groby męczennikow. Św. Damazy był też znanym poetą.

Św. Izaak

Święty Izaak jest jednym z patriarchów biblijnych, znanych nam ze Starego Testamentu, którzy odbierają w Kościele katolickim cześć należną świętym. Z Izaakiem wiąże sie znana nam wszystkim historia ofiary Abrahama, który - idąc za Bożym głosem - zdecydował się swego pierworodnego - lzaaka - złożyc Bogu w ofierze. Bóg wystawił go tylko na próbę i do ofiary nie doszło. Był Izaak ojcem Ezawa - przodka Arabów i Jakuba - biblijnego patriarchy znanego z barwnych i porywajaco ciekawych opowieści Starego Testamentu.

Św. Piotr Nolasco

Św. Piotr Nolasco (ok. 1189-1249/1258) pochodził z Barcelony. Po śmierci rodziców rozdał majątek i wziął udział w krucjacie przeciwko heretyckim albigensom w południowej Francji. Po powrocie do Hiszpanii zajął się wykupywąniern z niewoli chrześcijan więzionych przez Maurów panujących na południu Płw. Pirenejskiego. Trwały wówczas przez setki lat wojny, w trakcie których chrześcianie powoli spychali muzułmańskie panstwa Połwyspu na południe. W 1218 roku św. Piotr założył zakon mercedariuszy, zajmujących się wykupem jeńców z rąk muzułmańskich. Dzięki niemu wiele tysięcy chrześcijan mogło powrócić z muzułmańskiej niewoli. Kanonizowany został w 1664 roku.